Αυτοδιαχειριζoμενος Κοινωνικoς Χωρος [στα Γιαννενα]

Σήμερα, που το να είσαι γυναίκα είναι πολλές φορές επικίνδυνο και πολύ συχνά, ικανό για να ξεκινήσεις μια άνιση ζωή,
που η τέχνη και οι άνθρωποί της αντιμετωπίζονται σαν αχρείαστοι και βάλλονται διαρκώς και με κάθε τρόπο,
είναι σημαντικό να θυμηθούμε ή και να γνωρίσουμε γυναίκες που όρθωσαν το ανάστημά τους σε έναν καθαρά πατριαρχικό χώρο και έμειναν γνωστές από την ζωή και το έργο τους.
Είναι αλήθεια ότι τόλμησαν να γράψουν μουσική σ’ έναν σκοτεινό κόσμο,
Είναι αλήθεια ότι αναζήτησαν την έκφραση και την ελευθερία,
Είναι αλήθεια ότι πόθησαν να ζήσουν ισότιμα, είναι αλήθεια ότι γνώρισαν εμπορική, εκδοτική και καλλιτεχνική επιτυχία.
Hildegard von Bingen, Maddalena Casulana, Barbara Strozzi είναι μόνο μερικές από εκείνες που θα μας «μιλήσουν» μέσα από την ζωή και τα έργα τους, ενώ θα ακούσουμε το μοναδικό έργο γυναίκας τροβαδούρου (trobairitz) που έχει σωθεί, έργα γυναικών που επισκιάστηκαν από τον άντρα, τον πατέρα ή τον αδερφό τους και θα δούμε την ματιά πρωτοποριακών συνθετριών του 20ου αιώνα.
Πώς αλήθεια επηρέασαν και συνεχίζουν να επηρεάζουν την μουσική που ακούμε καθημερινά; Μένει να ψηλαφήσουμε τις ομοιότητες και την ιστορική διαδρομή.

Εισήγηση: Βάσω Καριώτη

Το Si Può Fare (Μπορεί να γίνει) είναι μια εμπνευσμένη ιταλική ταινία που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Ακολουθεί τον Νέλλο, έναν δυναμικό συνδικαλιστή που αναλαμβάνει τη διεύθυνση ενός συνεταιρισμού πρώην ασθενών με ψυχιατρική εμπειρία, στην Ιταλία της δεκαετίας του ’80, μετά το κλείσιμο των ψυχιατρικών ασύλων. Με δημιουργικότητα, χιούμορ και πίστη στις ικανότητές τους, ο Νέλλο τους ενθαρρύνει να αφήσουν πίσω τους την παθητικότητα και να βρουν τη θέση τους στην κοινωνία.

Διάρκεια: 111 λεπτά
Σκηνοθεσία: Giulio Manfredonia

Ένα βιβλίο που […] “έχει τη δύναμη ενός θρίλερ σταδιακής και καταιγιστικής εξέλιξης, στο οποίο κάθε στοιχείο έχει αντληθεί υπερρεαλιστικά από την ακραία διαστρεβλωμένη καθημερινότητα της χώρας, από το μακρινό και κοντινό παρελθόν της” (από τον πρόλογο).

Ρώμη, 21 Μάρτη 2004. Πριν το ντέρμπι Λάτσιο-Ρόμα, σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ οπαδών και αστυνομικών σημειώνονται γύρω από το στάδιο Ολίμπικο. Η τρομερή αστυνομική βία και η άφθονη χρήση δακρυγόνου αερίου CS –θεωρείται χημικό όπλο– δημιουργούν ένα κλίμα που θυμίζει Γένοβα 2001. Κάποια στιγμή κυκλοφορεί η φήμη ότι σκοτώθηκε ένα παιδί (το παρέσυρε ένα βανάκι της αστυνομίας ή δέχτηκε δακρυγόνο στο πρόσωπο ή πνίγηκε από τα χημικά ή …).

Ενώ το ματς ξεκινά, η φήμη διαδίδεται σε όλο το γήπεδο. Από το πέταλο των ultras της Ρόμα αρχικά αλλά και σχεδόν από όλες τις κερκίδες στη συνέχεια, ακούγονται συνθήματα εναντίον της αστυνομίας και για τη διακοπή του παιχνιδιού. Το ίδιο θα κάνουν και οι οπαδοί της Λάτσιο, σε ένδειξη αλληλεγγύης. Οι ποδοσφαιριστές συμμερίζονται τα αισθήματα του κόσμου και το παιχνίδι διακόπτεται.

Περί τίνος πρόκειται; Είναι μια ηθική επιλογή απέναντι σε μια ανυπόφορη κατάσταση, κόντρα στη λογική του «the show must go on», ή για μια συνωμοσία των κακών χούλιγκαν, όπως υποστηρίζουν κρατικοί φορείς και ΜΜΕ που, για ακόμα μια φορά, ξεσηκώνουν το πολλοστό κύμα ηθικού πανικού;

Με αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό, Το ντέρμπι του νεκρού παιδιού, κοινωνιολογική έρευνα και ανταγωνιστική συλλογική αφήγηση, ξετυλίγει, με πάθος αλλά και νηφάλια μεθοδικότητα, το κουβάρι των σχέσεων ανάμεσα στον αθλητισμό, τις νεανικές κουλτούρες, τις κοινωνικές αντιστάσεις και τις κατασταλτικές πρακτικές.

Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά την πρώτη έκδοσή του, το βιβλίο παραμένει πάντα επίκαιρο και χρήσιμο σε όποιον αναζητά τα νήματα, κατασταλτικά και ανταγωνιστικά, που συνδέουν το παρόν με το παρελθόν και απ’ ό,τι φαίνεται… και με το μέλλον.